Yalnızlıktan Korkmak

Her durak başında anılarınızı yiyordum, siz yağmurdan kaçarken...

Sahi yalnızlıktan korkmayı nasıl imlerim?

Sanırım en son çay içmeye gittiğim bir yerde garson arkadaşın bile yalnızlığım için telaşlı olduğunu düşünmeye başladım. Oturur oturmaz  "arkadaşınızı mı bekliyorsunuz sorusu?" ile karşılaşmıştım. "Hayır yalnızım" derken gülümsedim.

Herkes yalnızlığım için endişe içindeydi bense köşe başlarında tüm ''an''ıları yerdim.
Annem arkadaşlarım her telefon görüşmem bir arada oluşu kutsuyordu. Bir arada ve mutluymuş rolleri...

Sorular can sıkmaya başladıkça insanlardan kacarsınız fakat kendinizden kaçamazsınız. Bir gün yine durdum ve düşündüm:
İnsanların en büyük korkusunu.

İnsanlar bir başına kalmaktan ne çok korkuyor dedim. Sırf bu korku sevgisiz evlilikler sevgisiz çocuklara sebep.
Sırf bu korku birbirinden haz etmeyen ama sürü halinde dolaşan arkadaşlıklara sebep.

Hatta çoğu samimiyetsizliği ben bu korkuya bağladım.

Yalnızlığın nasıl bir güç olduğunu gördükçe yeraltına gömülüyor insan. Kendi çukuruna düşüyor. Kendi içine dönüyor.